درباره افسردگي
بسم الله الرحمن الرحيم
از حديث شريف قدسي :
« يّشا بُنَّ آدَم في كُلِ يومٍ يَؤنِي رِزقكً و اَنتَ تَحزُن و يَنْقُصْ من عَمرِك و انت لا تحزن »
اي فرزند آدم در هر روز رزق و روزي تو فرا مي رسد و بر رزق خود غمگين و اندوهناك هستي و از عمر تو ( هر روز ) كاسته مي شود و بر آن غمگين نيستي »
، استفاده مي شود كه حزن ممدوح و مذموم آدمي ، بستگي به امري دارد كه او را غمگين نموده است و در ضمن حزن آدمي تا حدودي اختياري بوده و آدمي مي تواند آن را كنترل نمايد .
ملّا احمد نراقي ، در اين مورد مي نويسد : « مبادا چنين گمان كني كه حزن و الم امري است كه به اختيار آدمي نيست و بي اختيار روي مي دهد . چنين نيست ، بلكه آن امريست اختياري كه هر كس به اختيار فاسد خود راه مي دهد
بنابر اين آدمهاي افسرده و غمگين بايد با عزمي جزم و اراده اي استوار دل از محبت اشياء بي مقدار و فنا پذير بر كنند و براي امور دنيوي افسوس بيهوده نخورند و دل را جايگاه امور متعال و ارزشمند قرار دهند ، تا از افسردگي و اندوه بيمار گونه برهند .